முன் பனியா முதல் மழையா! 10

 மழை 10

"இங்கப் பாரு ரேஷ்! நீ அழாத" என்று தன் அத்தை மகளின் கண்களைத் துடைத்த யதுநந்தன்,

"நான் அவளுடைய ஆட்டத்துக்கு ஃபுல் ஸ்டாப் வைக்குறேன்... அவளை ஓட ஓட விரட்டுறேன். இனி இந்த வீட்டு பக்கமே தலை வைத்து படுக்க மாட்டாள்" என்று மனதில் கோபம் பொங்க கூறினான்.

"ஆனால் அத்தான் வீட்டுல எல்லாருமே அவளுக்கு சப்போர்ட்டு... நீங்க சொன்னாலும் நம்ப மாட்டாங்க" என்று இழுத்தாள் ரேஷ்மி.

"அவளே விலகிப் போயிடுவா..அவளை அப்படி போக வைப்பேன்" என்று ரேஷ்மியிடம் கூறியவனுக்கு அன்று இரவு அதைப் பற்றியே தான் நினைப்பு.

ரொம்ப நேரம் தூக்கமின்றி தவித்தவன், அன்றிரவு ஒரு முடிவு எடுத்தவனாக, துயிலிற்குச் சென்றான்.

அடுத்த நாளில் இருந்து சரியாக ஒரு மாதம் விடுமுறை என்னும் பட்சத்தில் அங்கு இருந்தார்கள் இளைய வட்டாரம்.

பவதாரிணியோ எப்போதும் போல் பள்ளிக்குச் சென்று விட்டு வீடு திரும்பி குளித்து விட்டு, அச்சம்மாவைக் காண அவர்களின் வீட்டின் காலிங் பெல்லை அடிக்க, எப்போதும் போல் அம்பிகா திறக்க, உள்ளே சிரித்துக் கொண்டே வந்தவளின் முன் வந்து நின்று தன் கைகளை மார்புக்கு குறுக்கே வைத்து புன்னகைத்தான் யதுநந்தன்.

அதனைக் கண்ட பவதாரிணியின் கண்களோ இமைக்க மறந்தது. ஆம், இத்தனை வருடங்கள் தன்னிடம் பேசாதவன், தன்னை சிடுசிடுவென பார்ப்பவன்... இன்று புன்னகைத்துக் கொண்டே பார்த்தால்! மங்கைக்கு நடப்பது எல்லாம் கனவா இல்லை நிஜமா என்று நினைக்கவே புரியாத புதிராக இருந்தது.

"ஓய்! என்ன இப்பிடி முழிக்குற" என்று பவதாரிணியின் முன் சொடக்கிட்டான் யதுநந்தன்.

"ஹான்... அது ஒன்னும் இல்லை... நீங்க திடீர்ன்னு வந்து பேசவும் நான் ஷாக் ஆகிட்டேன்" என்று தன்னிலை மீண்டு கூறினாள்  பவதாரிணி.

"என்ன இன்னும் நீ வரலையேன்னு யோசிச்சேன்... ஐ மீன் நீ வர டைம் தானே இதுன்னு தேடினேன்" என்று வெளியில் புன்னகையிடனும் உள்ளே கடுப்புடனும் கூறினான் யதுநந்தன்.

"இல்லை கொஞ்சம் லேட் ஆயிடுச்சு" என்று புன்னகை முகத்துடன் பதிலளித்தவளின் வதனம் ஆணவனை கிறங்கடித்தது தான். ஆனாலும் அவன் செய்ய நினைத்த வேலையில் தீவிரமாக இறங்க ஆரம்பித்தான்.

அடுத்த இரண்டு நாளில் ரேஷ்மி கிளம்ப வேண்டிய சூழ்நிலை என்பதால், அவளின் தந்தையோடு சென்று விட்டாள்.

தினமும் பவதாரிணியிடம் வேண்டும் என்றே பேச்சை வளர்க்க, ஆறடி உயர ஆண்மகனின் கம்பீரம் இந்த பதினாறு வயது மின்மினியை என்றோ அசைத்துப் விட்டது தான்.

இப்படியே இரண்டு வாரங்கள் சென்று இருக்கையில், அன்று பிறந்த நாள் என்பதால் தாவணி உடுத்தி இருந்த பவதாரிணி, வெளியில் நண்பர்களுக்கு ட்ரீட் கொடுத்து விட்டு அச்சம்மாவின் வீட்டு கதவைத் தட்ட திறந்தது யதுநந்தன் தான்.

கோல்டன் வித் சிவப்பு தாவணியில் தேவதையை போல் ஜொலித்துக் கொண்டிருந்த பவதாரிணியின் அழகும், அவளின் இளமையின் செழிப்பும் அவனை திக்கு முக்காட தான் வைத்தது.

உற்சாகத்துடன் அவள் உள்ளே வர, கதவைச் சாற்றிய யதுநந்தனின் ஹார்மோன்கள் எக்குத் தப்பாக எகிறியது.

இதுவரை பெண்கள் என்றாலே இரண்டு அடி பின்னே நின்றவன் இப்போது முதல் முறையாக பவதாரிணியின் அழகில், அவளின் உடல் வளைவுகளில் தடுமாறினான்.

"நந்தன்... வீட்ல என்ன சத்தமே காணும்" என்று ஒவ்வொரு அறையாக சென்ற படி பார்த்த பவதாரிணி கேட்க, அவளோடு சென்றவனால் அதற்கு மேல் பொறுக்கவே முடியவில்லை.

அவனின் இளமையின் வேகம் கூடியதின் அடையாளம் அவனின் உடலில் தென்பட, "பவி" என்று கூறியபடியே, வேகமாக பவதாரிணியை தன் புறம் இழுத்து அவளின் இதழை கடித்து சுவைக்கத் தொடங்கினான்.

இதைச் சற்றும் எதிர்பார்க்காத மங்கையோ ஆறடி வாலிபனிடம் இருந்து விலக போராட, அவனின் வலிய இரும்புக் கரம் அவளின் வெற்றிடையை இறுக்கமாக அழுத்தி தடவியபடியே அவளை தன்னுடன் இறுக்கி அவளின் இதழை சவைத்தான்.

கண்களில் கண்ணீர் பொங்க பவதாரிணி போறாட, யதுநந்தனோ மங்கையின் வளவளத்த வயிற்றில் தடவியபடியே அவளின் நாபியைச் சுற்றி வருடிக் கொண்டிருந்தான்.

அதே வேகத்துடன் அவளைத் தூக்கி கட்டிலில் போட்டவன், அவளின் தாவணியைக் கழட்டி தூக்கி வீசி, அவளின் வெற்று இடையையும், நாபிக் குழியையும் காமத்துடன், தாபத்துடன் பார்த்தபடியே அவனின் கண்கள் முன்னேற, அவளின் வேகமான மூச்சு வாங்கலில் ஏறி இறங்கிய அவளின் செழுமையான கோபுர மென்மையும் இரண்டும் சங்கமிக்கும் அந்த அழகிய பள்ளத்தாக்கும் அவனை வா வாவென அழைத்து கிறக்கி மயக்கியது.

அவனின் உதடுகள் மங்கையவளின் செழுமையான கோபுரத்தை முத்தமிட்டுக்கொண்டிருந்த ஜாக்கெட்டை முத்தமிட்டபடியே, அவளின் அழகிய பள்ளத்தாக்கில் வந்து முத்தமிட்டது. இத்தனை நேரம் போராடிக் கொண்டிருந்த பவதாரிணிக்குமே இப்போது காதலால் உண்டான காமத்தில் உடம்பு சூடேரியது.

அவனிடம் காதல் கொண்ட மனதல்லவா! ஆம் காதல் தான் சிறிய வயதில் இருந்தே அவனைக் காதலிக்கிறாள். ஆனாலும் அந்த காதல் தன்னோடு முடிந்தது என்று அவள் நினைத்துக் கொண்டிருந்த போது தான், கிச்சனில் அம்பிகாவும் அச்சம்மாவும் பேசினது அவளுக்கு காதில் விழுந்தது.

ஆம், அன்று ஒருபக்கம் ரேஷ்மி ஒட்டுக் கேட்டுக் கொண்டிருக்க, இன்னொரு பக்கம் பவதாரிணியும் ஒட்டுக் கேட்டாள். அத்தனை பேரானந்தம் அவளுக்கு!

இருவருமே காமத்தின் பிடியில் இப்போது!! பெண்ணவளின் மென்மையில் கை தேர்ந்த சிற்பியாய் செதுக்கிக் கொண்டிருந்த யதுநந்தன், அவளின் அழகிய வதனத்தில் தன்னையே மறந்து அவளின் இதழோடு இதழ் சேர்த்து சுவைத்தான்.

அவனின் எண்ணத்தில் காமம் மட்டும் இருக்க, காதல் கொண்டிருந்த பவதாரிணியோ தன் வயது, சூழ்நிலை எல்லாவற்றையும் மறந்து அவனிடம் சொக்கினாள்! கிறங்கினாள்! முனங்கினாள்...

அதில் இன்னும் வெறியேறிய யதுநந்தன், பெண்ணவளின் ஜாக்கெட்டை கழட்ட முற்படும் போது, "லவ் யூ நந்தன்" என்று சொக்கிய பார்வையுடன் கண்களில் காதலுடன் மொழிந்தாள் பவதாரிணி...

இத்தனை நேரம் காமத்தின் உச்சியில் இருந்த யதுநந்தனின் உடல் சூடு சட்டென்று படிந்து இறங்கியது... மங்கையவளின் ஜாக்கெட்டில் பட்டிருந்த தன் கரத்தை வேகமாக எடுத்தவன், அவளிடம் இருந்து எழுந்து வேகமாக விலகினான்.

பவதாரிணியோ, இத்தனை நேரம் காதல் தந்த காம போதையில்  உலகத்தை மறந்து இருந்தவள், அவனை வெட்கத்துடன் பார்க்க, அவனுக்கோ இவளை பார்க்கவே முகம் வெட்கியது! ஆம் அவமானத்தில்...

தான் அவ்வளவு கீழ்த்தரமாக நடந்துக் கொண்டோமே என்று தன் மேலேயே கோபம் அருவருத்துக் கொண்டு வந்தது.

அன்று யதுநந்தன் வீட்டில் இருந்த அனைவருக்கும் அவர்களுக்கே தெரியாமல் சினிமா டிக்கெட் போட்டு பிளான் பண்ணி அனுப்பி வைத்ததே பவதாரிணியை தனியா சந்திக்கத் தான்.

அவளைத் தனியாக சந்தித்து மிரட்ட வேண்டும் என்று மட்டுமே நினைத்திருக்க, பாவடை தாவணியில் அவளைப் பார்த்த நொடி அவளை தொட வேண்டும் என்று அவனின் உடம்பில் உள்ள ஹார்மோன்கள் சூடேரியது.