முன் பனியா முதல் மழையா! 6

மழை 6

 "என்ன இது ஃபோன் வந்துட்டே இருக்கு?" என்று முணுமுணுத்தபடியே கால்லை எடுத்தாள் பவதாரிணி.

"ஹலோ" என்று பவதாரிணி சோர்வுடன் கூற,

"ஹலோ.... நந்தன்" என்று கம்பீரமாக ஒலித்தது அவனின் குரல்.

அதைக் கேட்ட நொடி பெண்ணவளின் மனது வேகமாக துடிக்க ஆரம்பித்தது. கைகள் கூட லேசான நடுக்கம் எடுத்தது. 

"தாரிணி!" என்று மறுப்பக்கம் மென்மையாக ஒலித்தது அவனின் குரல். அது பெண்ணவளை இன்னும் உறையச் செய்தது. 

"ஏய் என்ன டி ஃபோனை எடுத்துட்டு பேசாமல் இருக்க!" என்று தங்கையை உலுக்கினாள் பிரியா. 

"ஹா... ன்! பேசுறேன் டி" என்று அக்காவிடம் தடுமாறிய பவதாரிணி, "சொல்... லுங்க" என்று திணறினாள். 

"மாடிக்கு வா! உன்கிட்ட பேசணும்" என்று மென்மை கலந்த உரிமையுடன் அழைத்தான் யதுநந்தன். 

"இல்லை... நான்... அது... கல்யாணக்... கோலம்.." என்று வார்த்தையை கோர்க்க முடியாமல் தடுமாறிக் கொண்டே இருந்தாள் மங்கை. 

"கல்யாண மாப்பிள்ளை நானே கூப்பிடுறேன்! மேலே வா... நீ வரலைன்னா நான் வந்திடுவேன்" என்று விஷமக் புன்னகையுடன் அவன் கூற, 'இவன் சிடுசிடுன்னு முகத்தை வைச்சிருந்தால் கூட பரவாயில்லை ஆனால் இப்படி இனிமையா பேசுறது ரொம்ப பயமா இருக்கு கடவுளே!' என்று மனதிற்குள் பயந்தவள், 

" இல்... லை! அது வந்து மழை" என்று மலங்க விரித்தாள் பவதாரிணி. 

"மழை... ரெண்டு பேருக்கும் ரொம்ப பிடிச்ச விஷயம் தானே! நான் மாடிக்கு பக்கத்துல இருக்குற ரூம்ல தான் இருக்கேன்" என்று அவன் ஆர்வத்துடன் கூற, இவளுக்கு பற்றிக் கொண்டு வந்தது. இத்தனை நேரம் இருந்த தடுமாற்றத்தில் இருந்து வெளியே வந்தவள், அவனிடம் எதுவும் பேசாமலேயே ஃபோனை கட் செய்து விட்டாள். 

மழையை ரசித்துக் கொண்டே அவளிடம் பேசிக் கொண்டிருந்தவனுக்கு முகத்தில் அடித்தாற் போல் இருந்தது... அவள் ஃபோனைச் சொல்லாமல், இவனை மதிக்காமல் துண்டித்தது... கோபம் வந்தது தான் ஆனாலும் அடக்கிக் கொண்டான். 

மூகூர்த்த நேரம் கூட, நால்வரும் மாப்பிள்ளையும் பொண்ணுமாய் அந்த பெரிய வீட்டில் அமைக்கப்பட்டிருந்த மேடையில் அமர்ந்தனர். 

பிரியா மற்றும் சுஜித் மனமெங்கும் புன்னகையுடன் ஒளிர, 

இங்கே பவதாரிணிக்கோ கண்களில் கண்ணீர் தேங்கி இருந்தது என்றால் யதுநந்தனிற்கும் மனதில் என்ன இருக்கிறது என்று யாராலும் அறிய முடியவில்லை. அப்படி ஒரு முக பாவனை அவனிடம்! 

தங்கத் தாலியை மாப்பிள்ளை இருவரும் மணப்பெண்ணின் கழுத்தில் அணிவித்து தங்களின் திருமணத்தை இனிதே முடித்தனர். 

'யாரை இனி வாழ்க்கையில் பார்க்கவே கூடாதுன்னு நினைச்சேனோ இனி அவனோடு என் வாழ்க்கை' என்று கண்ணீர் சுரக்க நினைத்த பவதாரிணியின் மனதில் அத்தனை ஒரு வலி. 

சடங்குகள் எல்லாமே முடிந்து பெரியவர்கள் ஆசி பெற்று வந்திருந்த உற்றம், சுற்றத்திடம் ஆசி பெற்று சாப்பிடும் போது கூட... யதுநந்தனும் பவதாரிணியும் பேசிக்கொள்ளவில்லை. 

தன் பேரன்கள், பேத்திகள் கல்யாணத்தை மகிழ்ச்சியுடன் கண்டுக் கொண்டிருந்தார் அச்சம்மா.

அன்றிரவு வரை யதுநந்தனின் கண்ணில் பவதாரிணி படவில்லை. சுற்றி இருந்த உறவினர்கள் விடை பெற்றிருக்க, குடும்பம் மட்டுமே சூழ்ந்திருந்த நேரத்தில்... 

முதலிரவிற்கு தயாராகினாள் பிரியா. "பிரியா, பவதாரிணியையும் அப்படியே கிளப்பிடு டி... எனக்கு அவள் கிட்ட பேசவே பயமா இருக்கு... உர்ருன்னு உட்கார்ந்திட்டு இருக்காள்" என்று கவலையுடன் கூறினார் அகல்யா. 

"அவள் சம்மதிச்சு தானேம்மா இந்த கல்யாணம் நடந்துச்சு! நம்ம ஒன்னும் ஃபோர்ஸ் பண்ணலை... அதனால நீங்க கவலைப்படாமல் இருங்க" என்று தாயைத் தேற்றினாள் பிரியா. 

"அவள் சம்மதிச்சாள் தான் ஆனால் சூழ்நிலை கைதி போல் நம்ம ஆக்கிட்டோம் அந்த குற்றுஉணர்வு எனக்கு இப்போ வருது பிரியா... அவள் இன்னிக்கு காலையில இருந்து உம்முன்னே இருக்கா" என்று கலங்கினார். 

"அம்மா! இப்போ பாருங்க... நான் அவளை கிளப்பி கூட்டிட்டு வரேன்... உங்கள் அழகு மகள் தேவதையா ஜொலிக்கப் போறாள்... நீங்களே சந்தோஷப் படப்போறீங்க" என்று சமாளித்தவள், தங்கை இருந்த அறைக்குச் சென்றாள். 

இரவு விளக்கில் பச்சை வண்ண சுடிதாரில்  காலை குறுக்கிக்கொண்டு, அதில் கையை கோர்த்து தலை குனிந்து அமர்ந்திருந்தாள் பவதாரிணி. 

"இன்னும் எவ்வளவு நேரம் டி இப்படியே இருட்டுல உட்கார்ந்துட்டு இருக்கப் போற!" என்று அக்காவின் குரல் கேட்டு திடுக்கிட்டு நிமிர்ந்தாள் பவதாரிணி. 

"அக்கா... என்ன ஆச்சுக்கா?" என்று பதற்றத்துடன் கேட்டாள் தங்கை. 

"முதலிரவுக்கு கிளம்பாமல் உர்ருன்னு இருக்கனு அம்மா ரொம்ப ஃபீல் பண்ணி அழறாங்க டி... எங்க எல்லாருக்கும் உன் நிலை புரியுது! அதான் சுஜித் வீட்டுல கூட உன்னை தொந்தரவு செய்யாமல் இருக்காங்க. அதுக்காக இப்படியே இருக்குறது எந்த விதத்துல நியாயம் டி" என்று தங்கையின் கையை ஆறுதலாக வருடியபடியே கேட்டாள் பிரியா. 

'இன்னும் எத்தனை நாள் இப்படி ஓடி ஒளிய முடியும். கண்டிப்பா ஒரு நாள் அவனை ஃபேஸ் பண்ணித் தான் ஆகணும். நம்ம சுயமா தான் இந்த கல்யாணத்துக்கு ஒத்துக்கிட்டோம். அதனால மத்தவங்களை சங்கடப் படுத்த கூடாது' என்று நினைத்தவள் ஒரு முடிவு எடுத்தவளாக எழுந்து, 

"இப்போ நான் என்ன பண்ணனும் பிரியா" 

"போய் ஃபிரெஷ் ஆயிட்டு வா... முதல் ராத்திரிக்கு உன்னை ரெடி பண்ணனும்" என்று கூறினாள் அக்கா. 

"சரி டி" என்று எழுந்தவள் குளிக்கச் சென்று விட்டாள்.சிம்பிளாக பிங்க் வண்ணத்தில் லினென் சேலை உடுத்தினாள் பவதாரிணி. 

அடுத்த அரை மணி நேரத்தில் தங்கையை எழில் ஓவியமாக தயார் செய்திருந்தாள் பிரியா. 

"அம்மா! பாருங்க உங்க பொண்ணை... ரெடி ஆயிட்டா!" என்று இன்முகத்துடன் தங்கையை அம்மாவிடம் காட்டினாள் பிரியா. 

தன் இரு மகள்களையும் கண்டு மனது பூரித்த அகல்யா, "ரெண்டு பேரும் புருஷன் கூட சந்தோஷமா இருக்கணும் மா! உங்களுக்கு கிடைச்ச புகுந்த வீடு வேற யாருக்குமே கிடைச்சிருக்காது அவ்வளவு நல்ல மனுஷங்க" என்று மகிழ்வுடன் கூறிவிட்டு அவரின் அறைக்குச் சென்று விட்டிருந்தார். 

"நம்மளை ஃப்ரஸ்ட் நைட் ரூம்க்கு அனுப்ப கூட சொந்தம் இல்லை... சரி, அத்தை ரூம்ல எல்லாமே ரெடியா இருக்குன்னு சொன்னாங்க... உனக்கு மாடியில பக்கத்துல இருக்குற ரூம் டி பார்த்து போ" என்று தங்கையிடம் கூறிவிட்டு தன் அறைக்குள் சென்றாள் பிரியா.